Badanie audiometryczne
Przewodzenie dźwięku w uchu odbywa się na drodze przewodzenia powietrznego i kostnego. W przypadku przewodzenia powietrznego, dźwięk dostaje się z ucha zewnętrznego, przez ucho środkowe do ucha wewnętrznego.
Wszelkie uszkodzenia występujące na tej drodze lub nieprawidłowe działanie poszczególnych elementów ucha zewnętrznego oraz środkowego, powodują obniżenie krzywej przewodnictwa powietrznego co świadczyć o niedosłuchu przewodzeniowym. Przewodzenie kostne, czyli przewodzenie dźwięku przez kości czaszki, odbywa się z pominięciem ucha środkowego. Oznacza to przewodzenie dźwięku bezpośrednio do ucha wewnętrznego. W przypadku obniżenia krzywej przewodnictwa kostnego, można mówić o niedosłuchu odbiorczym. Celem zdiagnozowania niedosłuchu oraz określania krzywej przewodzenia powietrznego i kostnego, stosuje się, między innymi badania audiometryczne.
Do badań audiometrycznych zaliczamy: audiometrię tonalną (badanie subiektywne, polegające na określeniu progu wrażliwości słuchowej na tony o różnej częstotliwości, generowane przed audiometr), audiometrię słowna (badanie określające ostrość słuchu, bazujące głownie na rozumieniu słów przez osobę poddawaną badaniu), audiometrię nadprogową (badanie określające uszkodzenia ucha wewnętrznego, polegające na zastosowaniu tonów o natężeniu wyższym od progowego), audiometrią impedancyjną (badającą czynności aparatu przewodzącego dźwięk- tympanometria, odruch, strzemiączkowy), audiometria słuchowych odpowiedzi elektrycznych powstających w receptorach (korowych czy w pniu mózgu) oraz otoemisje akustyczne czyli sygnały pochodzące z ucha wewnętrznego wywołane na skutek stymulacji akustycznej. [1]
Piśmiennictwo
Źródło tekstu:
- [1] „Diagnostyka w chorobach ucha” W. Narożny [w:] „Otolaryngologia. Skrypt dla studentów medycyny i stomatologii.” pod red. C. Stankiewicza, Gdańsk 2007
