Bruksizm – co to takiego?
Bruksizm, czyli inaczej zgrzytanie zębami związany jest z zaburzeniem funkcji mięśni żwaczy. Objawia się przede wszystkim dolegliwościami bólowymi. Konsekwencją schorzenia jest ścieranie górnej powierzchni zębów oraz powstawanie nierówności.
Bruksizm to termin medyczny oznaczający niekontrolowane zaciskanie zębów lub częściej zgrzytanie zębami. Spowodowane jest to czynnością mięśni żucia. Zgrzytanie odbija się na wyglądzie zębów, dochodzi do nadmiernego starcia powierzchni zębów z obniżeniem wysokości koron i powstaniem nierówności. Może dojść również do złamań zębów. Najczęściej objawy te pojawiają się w nocy. Zwykle zaburzenie to występuje w populacji osób młodych. Pewne znaczenie w rozwoju tych zaburzeń może mieć nieprawidłowy rozwój jamy ustnej oraz wady anatomiczne, a także wady zgryzu. Dochodzi wówczas do nadmiernego pobudzenia mięśni żwaczy do skurczu .
Pewne znaczenie etiologiczne mają również zaburzenia organiczne i czynnościowe układu nerwowego, nie bez wpływu pozostają również czynniki psychiczne, na przykład sytuacje stresowe.
Pacjenci skarżą się na dolegliwości bólowe w obrębie twarzy, mięśni żucia, ale też szyi, karku, bóle głowy oraz w obrębie stawów skroniowo-żuchwowych. Mogą pojawić się szumy uszne. Pacjenci z bruksizmem dodatkowo często wybudzają się w nocy, w związku z czym odczuwają nadmierną senność i dyskomfort w ciągu dnia. W diagnostyce schorzenia wykorzystuje się badanie polisomnograficzne z oceną mięśni nadgnykowych i żwaczy – widoczne jest wówczas wzrastające napięcie.
Leczenie powinno być ukierunkowane przede wszystkim na eliminację potencjalnych czynników wywołujących, ważna jest korekta jakichkolwiek wad zgryzu oraz wad anatomicznych jamy ustnej. Dodatkowo można zastosować szyny zgryzowe, aby zapobiegać tarciu zębów i odciążyć stawy skroniowo-żuchwowe. Kolejnym etapem leczenia jest uzupełnienie ubytków spowodowanych zgrzytaniem zębów. Uzupełnieniem w pewnych sytuacjach mogą być leki sedatywne, w krótkotrwałej terapii.
