Alegiczny nieżyt nosa

Możemy wyróżnić sezonowy i całoroczny alergiczny nieżyt nosa.

Za sezonowy nieżyt nosa odpowiedzialne są pyłki traw, drzew, zbóż. Objawy występują w okresach pylenia roślin, czyli  głównie w miesiącach wiosennych i jesiennych.

Charakterystyczne objawy to:

• kichanie,
• łzawienie,
• świąd,
• wodnista wydzielina z nosa oraz upośledzenie jego drożności.

Pacjenci często skarżą się na łzawienie, zaczerwienienie oczu, a także świąd uszu i gardła. Nasilenie objawów choroby jest zmienne i zależy od ekspozycji na pyłki nie tylko w danym dniu, ale również w dniach poprzedzających wystąpienie objawów.

Duże znaczenie ma także wrażliwość osobnicza. Stężenie pyłków również może być zmienne w zależności od pogody, wzrasta w ciepłe, słoneczne dni, a zmniejsza się podczas opadów deszczu. Objawy choroby mogą się również nasilić pod wpływem niektórych pokarmów, chodzi tu o reakcje krzyżowe, gdy alergeny pokarmowe przypominają swą budową alergeny pyłków roślin (taki związek istnieje na przykład między pyłkami brzozy a alergenami świeżych owoców).

Całoroczny nieżyt nosa ma podobny obraz kliniczny, natomiast czynnikiem sprawczym są alergeny występujące stale w otoczeniu chorego, nie wykazują zmienności sezonowej. Najczęściej są to alergeny zawarte w kurzu, sierści zwierząt, rzadziej w pokarmach. Objawy są takie same jak w alergicznym nieżycie nosa, lecz mają charakter przewlekły. Chorzy skarżą się na stałe upośledzenie drożności nosa, które ma większe nasilenie niż w innych postaciach nieżytu nosa. Pacjenci określają ten stan jako „przewlekłe przeziębienie”.

fot. panthermedia

Pełne postępowanie diagnostyczne obejmuje szereg badań w tym: testy skórne, oznaczenie poziomu swoistych dla reakcji alergicznych przeciwciał IgE. W przypadku wątpliwości, wykonuje się próby prowokacyjne, podając donosowo alergen. Następnie obserwuje się czy występują objawy reakcji uczuleniowej.
Postępowanie polega przede wszystkim na unikaniu kontaktu z alergenem, jeżeli jest to niemożliwe stosuje się immunoterapię czyli tzw odczulanie – polegające na podawaniu (najczęściej podskórnie) stopniowo zwiększanych dawek alergenu. U większości chorych immunoterapia zmniejsza objawy nieżytu nosa .

Jeśli chodzi o leczenie farmakologiczne podstawą są leki przeciwhistaminowe, część z nich wywołuje jednak senność (najczęściej stosowane obecnie są leki II generacji, częściowo pozbawione tego działania). Skuteczne są także glikokortykosteroidy donosowe, można je stosować długotrwale, są podstawą leczenia całorocznego nieżytu nosa.